آزاده

                           آزاده                                    

آزاده ای آزرده ام                 ازما ومن وا خورده ام

چندی است در کنج طلب        هم شاد و هم پژمرده ام 

مستانه میگردم به سیر         گاهی بخود گاهی به غیر

هر چند که دل را باختم            ازصد طرف دل برده ام

من کوله بارم بسته ام..........    ازما ومن ها خسته ام

از دست دست انداز دل        برنای حق پیوسته ام      

       چون چهارچوبست سینه ام        

دو... لت بود پیشینه ام

      هر گه که یک لت باز شد  محشر شود آیینه ام........

صبح فلق را دیده ام              

 ازهرچه هست ببریده ام 

عطر ونوایش شاهد است        از گلشنش گل چیده ام

من مرغ طوفان گشته ام             از خالصی آغشته ام

فریاد می دارددلم .........من عاشقی سر گشته ام

فریاد می دارد دلم.........ازهرچه هست بگذشته ام

رو و تو

رو و تو

چون بگشاید دو لبش خنده زند پستهء او
با طن و معنی به درون ظاهر زیبا به تو روست

آنچه طراود ز درون هم چو قبایی به تن است
نی نشودتنگ و گشاد جامه به اندازهء خوست

آینه دار از پس غیب دم بدمد بی شک و ریب
حسن و نکو یا بد و عیب آنچه براند ز تو بوست

فاتح نطق واثر است شاهد و مشک وقدر است
هاتف نور و بصر است هر چه رسد از در دوست

دل بزند تار و دفی پا به نوا و هدفی
نغمه واشک وصدفی ساقی وبزمش چه نکوست

چنگ و دف و تنبک و نی دلبر و پیمانه و می
کو و کجا خواند و کی قسمت و یارانهءهوست

شد به سما عرش وجود از قدم وحرمت هود
موسی عمران به لقا .عیسی مریم به تو رو ست

زد چو غزل باد صبا باب سلیمان به قبا
هر که محمد به دل است عاشق و دیوانهء اوست

آشنا ساز عشق

 

  ساز عشق        

     آشنا (رازهای .....هستی )            

  ای آشنا ای آشنا   بهر خدا صبری نما      

آخر چرا جور و جفا    با ما بیا بر خوان نوا     

 مهر ومحبت شدشفا ..... چنگی بزن آمد دوا     

    هردم به شکر ولطف او       

    دستی برآریم بردعا    

 شادان و خندانم از این  ........ کز تو ندارم بر ترین  

   گر تو نبودی مایلم ..........افتاده بودم بر زمین   

  دستت به نازم جان دوست ....چون خلقتت شاهد براوست  

   سیما گواهی میدهد ....از اولین و آخرین   

          خوبت بخوانم ای قرین از آسمانها و زمین     بل ذره ات دارد سخن با جسم وبا جان آفرین   

   از ذره تا ملک برین ..ارث هوا است و زمین   یک پرده درخورشیدو مه  کورا کمالست به یقین  

 یک پرده دراصل زمین اورا سه لایست به قرین     این پرده های بطن او باشد تو را تا یوم دین  

  ظاهر پرستان رابگو گوهر بروید تو به تو     هر چهار جوی این زمین دارد نظام وملک ودین 

  درُ دانه آید ز آسمان خرم کند ملک جهان      چهارت شود درملک جان  شیر وشراب وانگبین

باید بخوانی پنج را   تا که بخوانی ماجرا   پنج آیه روح برین.. چون طره یک گیسو ببین     

  نوح نبی الله ( خود سازی )

 درعالم نور نبی کشتی بسازم در سبیاودر تفکر     
با زادو توش روح و جان دریا و طوفان شد قرین   
  او در تفکر ماه بود نورش زشمس وشاه بود      

   ازهفت خوان بر ترین   ریشه بُود در این گذر

                          سوز عشق  ابراهیم خلیل الله    

  تا که بیامد آن خلیل شه زاده سرو جلیل

         شمسش نتانست ره زند از بارگاه مرسلین       

   آن بت شناس وبت شکن شد آتشش ملک ختن

         دادش تبر بردوش بت  کو بود تنها در کمین                                                               

                                          زد تا بدانجا در جهان  افلاک دارد این نشان

    عشقش به قربانگاه برد   تا بو بگو یند آفرین

طو ر عشق   موسی کلیم الله نمای عقل  جاودانی      

      موسی به کوه طور شد     با آتشش منصور شد

     حکمش به داد آن نور کل    باعلم ودانش شد اجین

  گفتش بباید این عصا       باشد تو را نور سرا    

      عقل است باید هر دمت   باشد تو را یار و قرین

صو ر عشق        

  عیسی نمای روح و عشق   

برخود نوشت و شد سرشت    

      دم را چنان بر مرده زد....... کان مرده درشد ازیمین

     افلیج و لنگ و پیس و کور ،  شد شادمانه از ظهور

     یا لطف مستور افق.......... تابید و بر زد از شعور

رسو ل عشق   انسان کامل             

  مستم که تا گویم از این    احمد بیامد از یمین  

          گلها همه خوش بو بُودند  لیک احمد است از ما بدین     

        آن مرسل نور و نفس ..............ختم سواران است و بس

     بر کوش بر جه از قفس

هم ره به جو از صالحین    

       رفت تا به معراج افق .........خلقت گرفت و بو و ذوق

       تحفه است و را ما فوق .........فوق اقربه اسم رب دین

        عطر صفای مقدمش ........ ازفرش سر زد تا به عزش

                        شدتا به جایی مرکبش ........   کو گفت بسوزم از قرین                 

شراب عشق       

      نک آسمان آبی بُودست

نصر را می نابی بوُدست     

      ساقی جو شه تابی بُدست

هرچه به جویی خود ببین      

بوسه خورشید

آوای گذشت   

گرمی بوسه خورشید و طلوع          جان دمید و روح را در قطره ای

قطره از شادی بیحد و حساب

  شد بخاری و نمی........ برگل نشست

                           غنچه از دیدار نور و قربتش باز شد......... لبخند به لبهایش نشست           

     
  بر گها رقصان شدند از شوق گل

                                                رقص برگ جان داد بر سبزی دشت.........

مرغها مست ازهوا و عطر گل خواندند با یک دگر.........نغمه پرشور و آوای گذشت

   آسمان از بوسه خورشید فجر

                                               ظلمت شب پس زد و چون روز گشت

          نم نمک آمد چو بر بالا افق بوسه ها زد بر که و دریا و دشت.....

الـهـامـات حــق

  الـهـامـات حــق                                                                                  
بـهاران شــد روان از سوی جانان

                        به گاه صبـحــدم بـا شـــور وحـالـی 

  چـنان زد پـرتـوش بـرجان و بـر دل

                        کــه عـالـم را نـبـاشــــد زان مثـالی

نــسیـم روح بـخـشش در لــطافـت

                        به صـوت حــوربــُـود اورا خـیـالـی

گهی بـرهـوش و گـه بیهوش بودم 

                        شـــنــــودم رازهـــای پـــرکـــمــالـی

هـــزارانــش بــود او در وصــف امـا

                        لـغـت را ره نـبــاشــــد آن حـــوالـی

 دو صــد فـریاد و لـب خاموش از وجد

                       مـحـالــم بــودوحـــالــم شــد مـحـالی


خــرامـان آمـــد او بـا دسـت پــر گـل

                        چـومـحـبـوبی کـه حـال آیــدبه قالـی

    نـه مـن بـاشـم رهـانـم ایـن چنین می

                        کـه شــوریـکـدمـش مانــد به سالـی