یاران

یاران زفـُراقِ لـب لعـلش به تـبم هی ...   

یـاران زنــســیم ســر زلـفـش زده ام می

حاشاکه بدانید چه رفت بر دل مسکین

راهی نبودش دل که نـپیمود و نکـرد  طی

شـب تا به سـحـر بـر در ارباب مـُـرُوّت

یا روز گـه ازفــَرت فـراقــش ِبــدمَـــد نی

ورَدش همه دم ذکرحبیبست و نوایش    

کی دولت جانان بدمد  ..صور و ..رهد .کی

       

امیـد عجیبی اسـت در او از قدم عـشق

انــگــار بــهــاران بــنـگـارنــد بـه مَـه دی

اشک پرده دریدست که دل را بشناسیـد

کـس دل نـدهـد ره به حـریـم و طرف وی

غیر از می حق و عسل و شیر و شرابش

زهــراب شــود ازکــنه وجودش بـزنـد قی

بـَر رُوفت نسیم سحری َگرد وجـودش

بـرآن شـــده تا هسـت بــه روبـیـده زنـد پی

چـون بـوی بهاران بـوزد از بــر یاران

تـازیِـد ســواران چـه ازشــام و چه از ری

سرخوش چو شود دل ز شَمیمِ ره جانان

هی های زنـد گاهی و گاهی بـزنــد هی           

خالق چو گواه است بداند هــمـه ذرات

دردا نـه کم از ذره بوم یا که کم از شیی

 نـصر بهـر سـجودش شــده پر آه دما دم

 گه بـاز دمـش آهــی و گه بـاز دمـش ای