رباعی

جهـل و نادانی فراینـدیست پست

هرکه را ظلمت نـبـود از خـاک رست

حرص و آز و کین و فرهنگ چنین

قاطعانه جهل را زهریست دست

رباعی

قـربان تـو و صــفـای نازت
کـو آن دم کار سـاز رازت

باری بجهت نباشد این دیر
قسمت بـنـما حــریـم بازت

فاطمه در نبی

بستررنگین گمان فاطمه جان جای تو نیست
محضر پرشورفلک در حد معنای تو نیست
از اذل آمد به وجود خاطره بستر بود
جزبه دل و جان علی محفل والای تو نیست

رباعی

بـــهـار جــاودان بـا یــک اشـــاره 

قــدح را پــرکــن و مـی ده دوبــاره

ز روح پـر فـروغت یک نـظـرکن

حــیــات عــاشـقـان باشــــد نـظـاره

رباعی

آنان که راه  دولت عشق را شناختند    

       یکباره دل به شاهد و مقصود باختند            

مرغان خوش نفس به هوای سرای دوست    

     از خود گذشته معبر معبود ساختند